Çalışmaktan Üzülmeye Zaman Kalmasın
Eğitim yoluyla bütün parçaları hepimiz hayatımıza nakşettiğimiz gün, birliği sağlamışız demektir.
Meyhanede Allah’a küfreden sarhoşun üzerine yürüyen diğer sarhoş, “Allah’a sövenin kitabını...” demiş şişeyi başına indireceği anda diğer sarhoşlar araya girmişler ve “Allah’ından bulsun” demişler.
“Benim ruhum müteassıp” diyen Dansöz Tanyeli’ne 2006 yılında Irak’ta terörist Amerikan askerlerine moral vermesi için dans etmesi teklif edilir.
Bir geceliğine 50 bin dolar teklif ederler. Kabul etmeyince artırırlar.
Tanyeli, “Bir milyon da verseniz yapamam, Müslüman çocukların katillerini eğlendiremem” der.
Talat Aydemir olayında ordudan atılan, kendini İslami ilimlere veren bir dostum anlatmıştı: “Ordudan atılmayan arkadaşımla yıllar sonra görüştüm. Tuğgeneral olmuş. (Şu anda emekli Orgeneral). Dini konulara daldığımızda birçok şeyi bildiğini görünce, `Hayrola, sen bunları bilmezdin nasıl oldu dedim?’
Tuğgeneral, `NATO’da iki yıl görev yaptım. Her vesileyle özellikle İngiliz yetkililer İslam’a sataşıyorlar. Benim de cevap verecek bilgim yok.
Diyanet İşleri Başkanlığı’nın bütün yayınlarını aldım ve hanımla beraber iki yıl dersime çalıştım ve o İngilizlere her sataşmalarında doğru cevapları Kur’an ve hadis tercümelerinden verdim. Bu arada ben de epeyce bilgiye sahip oldum’ der.”
Ateistlerimiz Avrupa veya Amerika’da restoranda gittiklerinde içkinin en pahalısını isterlerken garsona domuz eti getirmemesini tembih ederlermiş.
Türkiye’nin her il ve ilçesinde hatta birçok belde ve köylerinde İslami eğitimlerine devam eden yüzün üzerinde ve birbirine yan bakan İslami teşkilatlarımız vardır.
Birbirlerine karşı bakış, davranış ve sözlerinde aykırılık olsa da eğitim temelini Kur’an, sünnet ve fıkıh kitaplarımız oluşturduğundan birlikteliğimiz, ayrılığımızdan fazladır.
Bizi, inkâr fırtınasıyla, gâvurluk kasırgasıyla savurdular.
Harmanda savrulan buğday tanelerinin olgun ve dolgunları harmanda kalır, dolgun ve olgun olmayanalar ise rüzgâra kapılır ve “yelönü” olurlar.
Ama o “yelönü” de bir yerinden toprağa değiverdiğinde o da başak vermeye ve buğday neslini devam ettirmeye çalışıyor.
35 yıldır İstanbul’da üniversiteleri çok iyi izlemeye çalışanlardan biriyim.
Anadolu’da İmam-Hatip okullarının en yaramaz, en haşarı, “Bundan adam olmaz” dedikleri çocukların, İstanbul üniversitelerinde ne kahramanlıklar gösterdiğini bilirim.
Eli kalem tutanlardan bazılarını, savurma ekibi kendilerine yakın zannedip aldılar ama onların her biri okulda şuur altına yerleştirilen bilgileri söyleyip yazmaya devam ediyorlar.
Cemaatlerin birbirleri hakkında yazdıkları olumsuz sözlere takılmayın.
Yolun istikametine ve alınan yola bakın.
Bizim köyün delikanlıları sekiz saatlik Karaman yolunu yaya olarak alırlarken yorgunluklarını gidermek için biri diğerinin boynuna bir tokat patlatır ve kaçar. Vurulan da onu kovalar.
Dışardan gören savurgan kâfirler, onları kavga eder zannederler, kavga seyredeceğiz diye yollarından da kalırlar.
Aslında kavga yok muhabbet ve yol almak var.
Örneğimiz ve önderimiz, Sevgili Peygamberimizin hayat kumaşından her birimiz bir paça almışız, onu hayatımıza nakşetmişiz ve onunla diğerlerine üstünlük sağlama tarafına gidiyoruz.
Eğitim yoluyla bütün parçaları hepimiz hayatımıza nakşettiğimiz gün, birliği sağlamışız demektir.
Her köy, kasaba, belde, mahalle ve şehirlerde İslami hizmet veren kurum ve kuruluşlar, ne olur, önce okul öncesi çocuklara yalnız ve yalnız imanın altı şartını, İslam’ın beş şartını, Kur’an okumasını ve sevgisini Kur’an’ı indiren Allah’ın yarattığı körpe kalplerle buluşturunuz.
Sonra bunlar nereye giderse gitsin şuur altına yerleşen şeyleri söyleyecek ve onları yapmaya çalışacaktır.
Çalışmaktan üzülmeye zaman bırakmayalım.
23 Aralık 2014, Salı
